ik ben er weeral ingevallen...
in die diepe grote put....
Telkens weer opnieuw...
Voor hoe lang deze keer, vraag ik bij mezelf...
Hoe hard ik ook probeer om me beter te voelen, het lukt maar niet...
De dagen gaan voorbij van het bed naar de zetel...
En van de zetel terug naar het bed...
Niks van positief denken....
Alleen maar tranen...
Ben ik dan echt stilaan aan het gek worden????
IK dacht dat het me allemaal wel zou lukken, een leven met CVS en fibromyalgie....
maar nee, het gaat weer van kwaad naar erger.
Ik ben bang dat ik weer in de zoveelste depressie raak... en DAT WIL IK NIET.
Maar ik weet mezelf geen raad meer...ik ben bang.
Tot voor enkel maanden geleden had ik nog de hond en wonder boven al hielp hij me meestal over de moeilijkste periodes heen. Weer of geen weer maar door hem kwam ik buiten en dat deed goed.
Ik mis hem nog steeds. IK heb al gedacht om een nieuwe te nemen ....maar dan heb je geld nodig en dat is net wat er nog bijkomt...
Door mijn ziekte kan ik niet meer gaan werken en hebben we het financieel niet meer zo gemakkelijk. Ook daar lig soms nachten van wakker...
Hopelijk wordt het snel lente en komen de positieve gedachten terug....
Lieve Antonella,
BeantwoordenVerwijderenKom je een dikke knuffel geven!! Probeer vol te houden.
Ik herken je verdriet en zorgen, misschien is een traject binnen een revalidatiekliniek iets voor je. Heb ik ook gehad. De acceptatie komt er nooit, maar wel er mee leren omgaan.
Lieve groet Ada
Wat een verdrietige post. Het eerste wat er in mij op komt, is dat je hulp nodig hebt...hulp om te leren omgaan met de situatie waarin je verkeert. Het lijkt mij vreselijk om aan te voelen dat het weer mis gaat.
BeantwoordenVerwijderenIk wens je heel veel sterkte toe! Lieve groet, Ingrid
Is er iemand in je omgeving die je nu direct kan helpen??? Ik hoop
BeantwoordenVerwijderenvoor je dat je in je vriendenkring een luisterend oor vindt en dat je, je zorgen kunt delen, ik wens je heel veel sterkte, want je gevoel bedriegt je niet, en jij herkent de symptonen...denk goed aan jezelf hoor.
Lieve groet,
Eefie
Lieve Antonella,
BeantwoordenVerwijderenDit is geen vrolijke post.Ik vind dit heel erg voor je.
Je krijgt vast veel adviezen, ik kan dit uit ervaring zeggen: Ik heb ernstige whiplashklachten als gevolg van een auto-ongeluk. Dat is lange tijd niet erkend tot ik zo uitgeput was dat ik naar het revalidatiecentrum gestuurd ben. Daar heb ik leren omgaan met mijn beperkingen en leren accepteren dat dit mijn leven is. Ik ben nog elke dag blij dat die kans mij gegeven is.
En misschien heb je ook een beetje psychologische hulp nodig voor je depressies. Het is niet niks waar je mee zit!
Ik wens je heel veel sterkte en geef je een dikke knuffel!
Veel liefs,
Gerry
Lieve Antonella,
BeantwoordenVerwijderenHet is inmiddels drie maanden verder en ik vraag mij af hoe het nu met je is. Ik hoop dat je nu bij jezelf denkt dat het gelukkig beter met je gaat, dat je hulp hebt gevonden en dat alles bij elkaar je heeft geholpen uit dat zwarte gat te klimmen...of op zijn minst dat je op de goede weg terug bent!!
Ik hoop van harte dat je weer kunt genieten van de kleine dingen om je heen, van een vlinder in de tuin of een prachtige bloem...
Veel liefs, Ingrid